yaşa diye veriyorum kanlarımı

akşam çökünce duyduğum tüm seslerde

şafak sökerken aldığım bütün nefeslerde

bir suyun dibinde sürüklenen her çakıl taşında 

ve kırmızının en koyu tonunda ben yalnızca seni buldum gülüm 

gece yarıları gökyüzüne her bakışımda

aklım erip varlığımı varlığınla taçlandırdığımda

hiçbir şeyi değil tek seni sevdiğimde

ve senin bana sırtını her dönüşünde ben çoktan kölen olmuştum gülüm

vazgeçmek vakti geldip geçeli çok oldu senden

koparmaya çalışıyorum halen ilk düğümü kalbimden

ve sonuna gelene kadar ömrümü tamamlamış olacağım

sen başka gönüllerin ırmağında hayat bulurken 

etrafımda yalnızım

etrafımda yalnızım

yalnızlığım dolu dolu

ağzımı açamıyorum, dilim kıpırdayamıyor

nefes alamıyorum, hayat içime dolamıyor

gözlerimde suskunum

sessizlik boğazımda boğum boğum

saçlarım arsız rüzgarla sessizce boğuşuyor

nefes alamıyorum, iç çekince hayli ses çıkıyor

ellerimde umutsuzum

avuçlarımda hayal kırıklıklarım sere serpe

parmaklarım dahi bitişmiyor birbirlerine

koşamıyorum, yok halim

sana gerçeği hiçbir vakit söylemeyeceğim

ve yine zihnimde hala o aptal gülümseme

yokluğunla anlaşamadık gülüm

bizi daha fazla cana ciğer etme!..

o Ankarada kaldı ve beni İstanbul'a yolladı

 

yerdeyim.

bir kuşluk vakti uykumdan uyanmış da penceremin önündeyim

okuduğum kitap elimde kalmış, bakışlarım duvara kaymış da öylece bekleyişteyim

gri, bulutlu bir havada sahilde bir kaplumbağa denize doğru uzanır da izlemekteyim

sarı, sapsarı buğdayların arasında bir tepede yüzüme rüzgar acı acı esmekte de yaşanmamışlığı özlemekteyim

gece yarısı yeni yılda, mum ışığında iki büklüm yatağımdayım da yazmaktayım

bir kış sabahı yarı açık perdeden güneş ışığı halımı ısıtmış, ayağımı basmışım da hayata yumuşamaktayım

dünyanın kalabalık gürültüsü, uzayın sessiz yalnızlığı, evrenin karanlık soğukluğu da ben ait olamamışım

sanki benden büyük ne varsa cansız da ben nefes alan acınası küçüklüğüme mâna aramasındayım

                                            (Danit - Cuatro Vientos)☊🎵

"amodena mdinare"

 oksijen beni boğar, ben kuytu köşelerde mağara diplerindeyim

yer yer aydınlığı da istemem, ışık gözlerimi alır benim

hem kuş tüyü yorganlarda uyuyamam, rahatlık kemiklerime batar benim

enginlik; küçük, bilgesiz ruhumu köşeye sıkıştırır 

şu bozkırda esen rüzgarı diyorum

hani ot yığınlarıyla dans ediyor,

o şehvetin; umarsız, aheste raksında ben yüzyıllar evvelki şehitlerin yüzlerini duyuyorum...