gibi...

 içimde arayıp duruyorum seni

gökyüzüne bakınca her seferinde görecekmişim gibi

kalbimle ilk tanıştığın an duyduğum heyecan

asla gerçek olmayacağını es geçmişim gibi

seni yaşayan insanlar varken

ben sadece bir yerelerde, uzak bir yerlerde var olduğunu biliyormuşum gibi

kana kana tadarken bildiklerim seni

ben sana en benzeyen parçamı durup durup içime çekiyormuşum gibi

unutmak istiyorum, bilmek istemiyorum, hissetmek istemiyorum

yine de senden kaçtıkça sana varıyormuşum gibi

çık kalbimden diyorum, sanki kalbimin sen olduğunu görmüyormuşum gibi

yaşa diye veriyorum kanlarımı

akşam çökünce duyduğum tüm seslerde

şafak sökerken aldığım bütün nefeslerde

bir suyun dibinde sürüklenen her çakıl taşında 

ve kırmızının en koyu tonunda ben yalnızca seni buldum gülüm 

gece yarıları gökyüzüne her bakışımda

aklım erip varlığımı varlığınla taçlandırdığımda

hiçbir şeyi değil tek seni sevdiğimde

ve senin bana sırtını her dönüşünde ben çoktan kölen olmuştum gülüm

vazgeçmek vakti geldip geçeli çok oldu senden

koparmaya çalışıyorum halen ilk düğümü kalbimden

ve sonuna gelene kadar ömrümü tamamlamış olacağım

sen başka gönüllerin ırmağında hayat bulurken 

vazgeçemeyişle

 İlkinde hevesle geldim sana, almadın soluna

ikincisinde korkuyla geldim, açamadın kapını

üçüncüsünde heyecanlıydım, görür gibi yapıp kaçırdın gözlerini

dördüncüsünde güvenle geldim,yeterli gelmedi

görmediklerin de vardı oysa

sana kanadı kırık geldim, yüreği buruk geldim, beli bükük; dili sus geldim

umursamadıkların da vardı 

bazı bazı olmayacağını bilmeme rağmen geldim 

yine geliyorum, bu sefer ne ile bilmiyorum

vazgeçemeyişimle geliyorum...

neye yarar

durup durup da yoklama

hâlâ geliyorum sanırım 

kapanmaya yüz tutmuş göz kapaklarım

ben seni kırmızından da tanırım

beni tanımamandan da tanırım 

hâlâ sana yaşıyorum sanırım 

nefesi sen varsın diye ciğerlerime salarım 

kaçtır görmüyorsun ya çok kırgınım 

korkma hâlâ bu yolu "sen, sen!" diye adımlarım

umudu da kestim sanırım 

bu yüzden yıllar sürer ancak bir adımım

bir fecir vakti kokunu duyarım 

duyarım da neye yarar 

sen Ankara'dasın ben İstanbul'dayım 

etrafımda yalnızım

etrafımda yalnızım

yalnızlığım dolu dolu

ağzımı açamıyorum, dilim kıpırdayamıyor

nefes alamıyorum, hayat içime dolamıyor

gözlerimde suskunum

sessizlik boğazımda boğum boğum

saçlarım arsız rüzgarla sessizce boğuşuyor

nefes alamıyorum, iç çekince hayli ses çıkıyor

ellerimde umutsuzum

avuçlarımda hayal kırıklıklarım sere serpe

parmaklarım dahi bitişmiyor birbirlerine

koşamıyorum, yok halim

sana gerçeği hiçbir vakit söylemeyeceğim

ve yine zihnimde hala o aptal gülümseme

yokluğunla anlaşamadık gülüm

bizi daha fazla cana ciğer etme!..

öğrettin oysa ben kötü bir öğrenciyim

ah nasıl da nazlı bir kız çocuğu gibi bakıverdin kapı eşiğinden

içimdeki boşluğu ne de mayhoşça doldurur gibi oldun 

kanmamam gerek oysa 

gelir gibi edersin 

gelmezsin 

biliyoruz gülüm 

inadı bırakıp nasıl da uyku uyur oldum seni düşleyince

karanlığıma nasıl da kıpkırmızı tomurcuk açtın 

ama elde tutmaya yeltenmemeliyim

çünkü sen dünyadaki en hürsün

biliyoruz gülüm 

söyle nasıl da çekiyorsun beni kendine 

beş oluyor bu ve ben ölümüne nasıl da hala ilk gibi heyecanlı ve ilk gibi bilmezcesine koşuyorum sana

ama koşmamalıyım

gerisin geri yollarsın

oysa adımlarım birbiri ardına düşüp de gittiği yollarını dönmek istemez

biliyoruz gülüm 

o Ankarada kaldı ve beni İstanbul'a yolladı

 

anlamayı hissetti

 kendimi toy sanardım, hayat peşinden koşturdukça çocuk olanı anladım

çok istersem elde ederim sanmıştım oysa kalbim soğuyunca önüme konduğunu anladım

bir kap yemek isterken bir çift ayakkabı bulduğumda anladım

ya içime asla gidilemeyecek bir menzil konulduysa dediğimde

çok sevip vazgeçtiğimde

büyüdükçe özerkleşmeyip sadece herkesleşince

bir gün korkum sahiden oldu;

seslerimi susturup uyumak istedim deli gibi ve sandalyemde güneşi doğurdum mıh gibi

bir gün nefretim sahiden oldu;

ve ben "onu" bekledim "o" asla gelmeyecek gibi...

konulur bir gün

 adanmış bir ömür kurdu insan

oysa gerçeğe değil hayale

hiç mutlu olamayacağı bir geleceğe koştu insan

aradığı şey nasıl olsa bu dünyada değil diye

sevmeyi önemsemedi, güvenmeyi denemedi 

oysa kendine bile 

ve hep eksik kaldı insan

bütün parçalarıyla birlikte

sırf birleştirmeyi bilemedi diye 

 

                                                                                                

 

                                                                                                                 

 

Ve Ben De Tanrıyla Başa Çıkamadım

 bu denli zor olduğunu bilsek gelir miydik hayata

yaşam bahanemizin bizi ölüme arkadaş kılacağını bilsek yine de ona

ısrarla ona tutulur muyduk 

zar zor bir bütün yapıp bendimizi, gene de parça parça dağılacağımızı bilseydik ya

istemeyi isteyecek kadar dahi arzulardan sıyrılacağız bir gün

kendi savaşımızda her tepenin ardından karşı taraf olacağız

bir gün sevmenin önemi yitirilecek

ve o son gün, belki fark edip belki de etmeden son nefesi vereceğiz geri alamadan